12 కోట్ల డీల్ – 12 వ భాగం

12
ఒకసారి కారిపోయాక అలసటతో పడుకున్నా. అంతా క్లియర్ గా ఉంది. కాని మైండ్ అంతా గందరగోళంగా ఉంది. వాళ్ళు బయటకి వెళ్ళినప్పుడు నేను ఊహించిన దానికంటే ఎక్కువే జరిగిందని అనిపిస్తుంది. అదంత సీరియస్ విషయం అనిపించలేదు…పైగా ఆ ఊహే టెంప్ట్ చేస్తుంది. శ్వేత చెపితే బావుండేది. ఇప్పుడు వెళ్ళడం కూడా ముందుగా అనుకుని వెళ్ళిందేగా…కాని ఏదో అనుమానం.
ఎన్నో సమాధానం లేని ప్రశ్నలు. ప్రకాష్ ప్రొద్దున వచ్చి వెళితే శ్వేత ఇప్పటివరకు ఎందుకు చెప్పలేదు. రవి గాడికి మళ్ళీ చేత్తో చేసింది. సుభాష్ కి మొదటిసారిగా చేత్తో ఎప్పుడు చేసింది? సిటీకి వెళ్లాలని ఎప్పడు ప్లాన్ చేసుకున్నారు? సిటీకి వెళ్ళక ముందే చేసుకున్నారని చెప్పింది కదా…నిజంగా పూకులో కార్చలేదా? ఒకవేళ కార్చుకుని ఉంటే ప్రత్యేకంగా సిటీకి వెళ్ళవలసిన అవసరం ఏమిటి? నేను పర్మిషన్ ఇచ్చిన తర్వాత కూడా ఇవన్నీ నా దగ్గర దాచవలసిన అవసరం శ్వేతకి ఏముంది. వద్దు… ఆలోచిస్తూ ఉంటే అనవసరంగా శ్వేత మీద కోపం వస్తుంది. తను వచ్చిన తర్వాత డైరక్ట్ గా అడిగెయ్యాలి… అనుకోగానే మనసు తేలిక పడింది.
“హాయ్ ఆనంద్!” శ్వేత నా వైపు చూడకుండా మరో వైపు చూస్తూ విష్ చేసి బాత్రూం కి వెళ్ళింది.
బాత్రూం నుండి వస్తూనే “సారీ బేబీ అలసిపోయాను. మనం రేపు చేసుకుందాం” అని పడుకుంది.
“వీడియో ఎందుకు చూపించలేదు శ్వేతా?” సూటిగా ఆడగా.
“సారీ బేబీ మరచిపోయా…” చాలా కాజువల్ గా చెప్పింది.
“అబద్ధం చెప్పొద్దు…నేను మెసేజ్ కూడా పెట్టా.”
“బేబీ…నేనెందుకు అబద్ధం చెపుతాను. నీ మెసేజ్ చూడలేదు.”
“శ్వేతా. నాకు తెలుసు…నువ్వు కావాలనే చూపించలేదు. అసలు ఏముందని ఈ విషయంలో అబద్ధం చెప్పాలని చూస్తావు?”
“ఓకే…సారీ…నేను ఆ పని చెయ్యలేకపోయాను.” ఇబ్బందిగా చెప్పింది.
“ఆ మాట అప్పుడే చెప్పి ఉండాల్సింది. ఎందుకు విషయాలు దాచిపెట్టి అబద్ధాలు చెబుతున్నావ్.?”
“నేను నీ దగ్గర ఏమీ దాచి పెట్టటంలేదు.” ఒక్కసారి గొంతు పెంచి పెద్దగా చెప్పింది.
పాపం అప్పటి దాకా కూల్ గా ఉండి విషయం పెద్దది చెయ్యకూడదని చాలా ట్రై చేసింది. కాని తనకు కూడా నా లాగ కోపం ఎక్కువ. తట్టుకోలేక అరిచింది పెద్దగా.
“నువ్వు…నువ్వే నాతో అబద్ధం చెప్పావు.” శ్వేత మాటలకి నేను ఆశ్చర్యపోయా.
“ఏం మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు. నేను నీకు అబద్ధం చెప్పడమేమిటి?” కోపంతో పెద్దగా అడిగా.
“నటించొద్దు ఆనంద్. నీ పిచ్చి యాప్ గురించి నాకు ఏమీ తెలియదని అనుకున్నావు…” అని బిగ్గరగా అరుస్తూ “చదువు సంధ్యా లేని పల్లెటూరి మొద్దును అనుకున్నావా? కనీసం యాప్ ఎలా పనిచేస్తుందో కూడా తెలుసుకోలేననుకున్నావా?” పూనకం వచ్చిన దాని లాగా ఊగిపోయింది.

“ఇప్పుడు చెప్పు…నువ్వా నేనా అబద్ధం చెప్పింది.” అని నన్ను నిలదీసింది.
నాకు ఒక్క సారిగా మైండ్ బ్లాక్ అయ్యింది. ఈ విధంగా జరుగుతుందని ఊహించలేదు. తేలు కుట్టిన దొంగలా అయిపోయా. శ్వేత చెప్పింది నిజమే…నేనే తనతో అబద్ధం చెప్పా. వెంటనే శ్వేత కి క్షమాపణ చెప్పి మ్యాటర్ క్లోజ్ చెయ్యడం బెటర్ అనిపించింది.
“ఒకే…శ్వేతా. నేను చేసింది తప్పే…కాని నువ్వు విషయాలు దాచిపెట్టక పోతే నాకు ఆ అవసరం వచ్చేదే కాదు.” డైరక్ట్ గా క్షమాపణ ఆడటానికి ఇగో అడ్డం వచ్చింది.
“నేను దాస్తున్నానా? ఆలోచించే మాట్లాడుతున్నావా?” అని ఊగిపోతూ “నన్ను ఎప్పటికీ అర్ధం చేసుకోలేవు….” అని చెప్పింది.
కాసేపు నిశ్శబ్దం.
“నువ్వు నన్ను రెచ్చగొట్టి నా చేత ఇంత పాడు పనులు చేయించి, ఇప్పుడు నేనేదో దాచిపెట్టి తప్పు చేసినట్టు మాట్లాడుతున్నావా…?” అంటుండగా శ్వేత కళ్ళ వెంట నీళ్ళు తిరిగాయి.
నాకు ఒక్కసారిగా బాధవేసి శ్వేత దగ్గరకు వెళ్ళి “శ్వేతా…ప్లీజ్…ప్లీజ్…ఏడవకు. నువ్వు ఏడిస్తే నేను చూడలేను…” అని దగ్గరకు తీసుకోబోతే నా చేతిని విదిలించి కొట్టి “నేను పడుకోవడానికి మీరా ఆంటీ ఇంటికి వెళుతున్నాను.” అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది. తలుపు విసురుగా వేసిన చప్పుడు వినిపించింది.
నిస్సత్తువగా బెడ్ మీద వాలిపోయా. నా వైపు నుంచి తప్పు జరిగిపోయింది. విషయం ఇంత దూరం వస్తుందని ఊహించలేదు నేను. మేం ఇద్దరం కీచులాడుకోవడం ఇదేమీ మొదటిసారి కాదు. ఇద్దరమూ షార్ట్ టెంపర్ గాళ్ళమే.
జనరల్ గా మా కీచులాటల వల్ల వచ్చిన అలక 4-5 రోజులకు మించి ఉండేది కాదు. ఈ లోపు ఎవరో ఒకరం సర్దుకు పోయేవారం. కానీ ఈ గొడవ అలాంటిది కాదు. ఎన్ని రోజులు ఉంటుందో? ఈ రోజు నేనే ఎక్కువ తొందరపడి శ్వేతని చాలా బాధపెట్టాను. పొద్దునే వెళ్లి శ్వేతని అనునయించి నా తప్పు ఒప్పుకుని క్షమాపణ అడగాలి. శ్వేత అంత తొందరగా క్షమించక పోవచ్చు. అయినా ట్రై చెయ్యాలి అనుకుంటూ నాకు తెలియకుండానే నిద్రపోయా.

మరుసటి రోజు ఉదయాన్నే లేచి మీరా అత్త దగ్గరకు వెళ్లాను. అత్త రూమ్ ఖాళీగా ఉంది. మీరా అత్త హాల్ లో ఉంది. అక్కడకు వెళ్లి “గుడ్ మార్నింగ్ అత్తా…శ్వేత ఏది?” అని అడిగా.
“గుడ్ మార్నింగ్ ఆనంద్. శ్వేత పొద్దున్నే వెళ్ళిపోయింది. అయినా రాత్రి శ్వేతని ఎందుకు అంత బాధ పెట్టావు?” సూటిగా అడిగింది అత్త.
“అలాంటిది ఏం లేదు అత్తా…”
“శ్వేత రాత్రి ఇక్కడకు వచ్చి చాలాసేపు ఏడిచింది పాపం. ఇక్కడకు వచ్చి గొడవలేమిట్రా? ఏం జరిగింది?”
ఏం చెప్పాలో అర్ధం కాక మౌనంగా ఉండిపోయా.
“సరే! జరిగిందేదో జరిగింది. వెంటనే వెళ్లి శ్వేతను క్షమాపణ అడుగు. పిచ్చిపిల్ల…వెళ్ళేటప్పుడు కూడా చాలా కలతతోనే వెళ్ళింది.” అత్త చెప్పింది.
నేను వెంటనే “థాంక్స్ అత్తా. నువ్వు చెప్పినట్టే చేస్తా.” అని శ్వేత దగ్గరకు బయలుదేరా.
శ్వేత నేను ఊహించిన దానికంటే ఎక్కువగా ఫీల్ అయినట్టు ఉంది. నాకు చాలా సిగ్గు అనిపించింది.
సుభాష్ గారి ఇంటికి వెళ్లి మా రూమ్ లో చూసా. శ్వేత లేదు. చుట్టుపక్కల అంతా వెతికా. ఎక్కడా కనిపించలేదు.
ఇంతలో ఒక పనివాడు కనిపిస్తే “శ్వేత ఏమైనా కనిపించిందా?” అని అడిగా.
“ఆ…ఇంతకు ముందుగానే బయటకు వెళ్ళారు.” అని చెప్పాడు.

సుభాష్ తోనే వెళ్లి ఉంటుంది. రాత్రి అంత గొడవ అయిన తర్వాత కూడా ఎలా వెళ్ళగలిగింది? నాకు పిచ్చెక్కినట్టు అయింది. నన్ను పిచ్చివాడిని అనుకుంటుందా…అనుకుని ఫోన్ చేశా. రిప్లై లేదు. మెసేజ్ పెట్టా. రిప్లై లేదు. మరలా మరలా ట్రై చేశా. అదే పరిస్థితి. యాప్ ఆన్ చేశా… అన్ ఇన్స్టాల్ చేసింది.
తప్పు చేయడం…సారీ చెప్పడం నాకు అలవాటు అయిపొయింది. తప్పు అయిందని శ్వేతకి చాలా మెసేజ్ లు పెట్టా.
“మాట్లాడక పోతే పోయావ్….ప్లీజ్ ఒక్క సారి మెసేజ్ అయినా పెట్టు శ్వేతా.” బ్రతిమలాడుకున్నా.
చివరికి రాత్రి పదకొండు దాటిన తర్వాత శ్వేత దగ్గర నుంచి కాల్ వచ్చింది.
“సారీ శ్వేతా…రాత్రి నేను చాలా తొందర పడ్డాను. నిన్ను చాలా బాధపెట్టా.” నిండు మనసుతో క్షమాపణ అడిగా.
“ఆనంద్! నా బాధంతా అది కాదు. నేను ఎందుకు అలా చేసానో కనీసం నువ్వు అర్ధం చేసుకోవడానికి కూడా ప్రయత్నించ లేదు.” రిప్లై ఇచ్చింది శ్వేత.

“సారీ….”
“సరే ఆనంద్. నేను రేపు వచ్చేస్తా…”
“ఏమిటి మరలా సిటీకి వెళ్ళారా?”
కాసేపు నిశ్శబ్దం…. ఒకసారి బరువుగా ఊపిరి తీసుకుని చెప్పింది శ్వేత “సిటీకే వచ్చాను కాని సుభాష్ తో కాదు.”
ఆ మాటకి నేను ఉలిక్కిపడి “మరి….???” అయోమయంగా అడిగా.
“అరుణ్ తో …” అది నిజంగా నమ్మలేని వార్త నాకు.
“శ్వేతా….ఏం జరిగింది? నువ్వు చెబుతున్నది నిజమా?”
“నిజమే ఆనంద్. అబద్ధం ఎందుకు చెబుతాను. నేను ఇప్పుడు సుభాష్ తో లేను…”
“అంతా ఓకే గా. భయపడవలసింది ఏమీ లేదు గదా.”

“ఛ…ఛ. అటువంటి భయమే వద్దు.”
“శ్వేతా…నువ్విప్పుడు ఎక్కడ ఉన్నావ్? హోటల్ లోనా.”
“నో బేబీ. జడ్జి గారితో గెస్ట్ హౌస్ లో ఉన్నా.” శ్వేత షాకులు మీద షాకులు ఇస్తుంది.
“గెస్ట్ హౌస్ లోనా…జడ్జి గారితోనా!!”
“అవును. అదంతా ఒక పెద్ద స్టోరీ. ఫోన్లో కుదరదు. వచ్చిన తర్వాత వివరంగా చెప్తా. రాత్రే చెబుదామంటే నువ్వు గొడవ పెట్టుకున్నావు.” అని చెప్పింది.
“భయపడవలసినది ఏమీ లేదు కదా? నువ్వు సేఫే గదా? ఫస్ట్ అది చెప్పు చాలు.” ఆదుర్దాగా అడిగా.
“ఎందుకు అంత భయపడతావ్. నీ భార్య పిచ్చిది కాదని నీకు తెలుసు కదా..”
“నువ్వు చెపుతున్నదంతా నిజమేనా. లేక ఫ్యాంటసీనా….?”
“ఫోన్ లో ఫాంటసీ ఏమిటి బేబీ…నిన్న ఉదయం నుండి అరుణ్ ఉన్నాడో లేడో తెలుసుకో…అలాగే సుభాష్ కూడా. ఓహ్…జడ్జి కదులుతున్నాడు. మరలా చేస్తా.” అని ఫోన్ కట్ చేసింది.
సస్పెన్స్ తో నా తల వేడెక్కి పోయింది. ఏమిటో అంతా సాలెగూడు లాగా ఉంది.